Poczytuję

Czasami każdy powinien pozwolić sobie na nieco sentymentalności publicznie, by dać się poznać lepiej widowni, w której skład może wchodzić nawet sam kot. Pewnie ucieknie, gdy zaczniemy mu mącić spokój, ale liczy się chęć. Więc zanim mi uciekniecie, opowiem wam krótką historię moich początków z literaturą, z którą w końcu bezsprzecznie związane jest to miejsce.  

Zaczęło się dosyć standardowo - od klasowej wizyty w bibliotece szkolnej i zaprezentowaniu nam takich klasyków jak ,,Kubuś Puchatek". Oczywiście dzieciaki nie są cierpliwe i po szybkim zlustrowaniu wszystkich ilustracji zaczynały marudzić. Ja sam miałem to szczęście, że wraz z ,,moją paczką" odkryliśmy skrzynię z komiksami z serii ,,Gigant", ,,Asterix i Obelix" oraz ,,Kajko i Kokosz". Każdemu przypadło do gustu co innego, a że ja miałem chyba w genach zakodowane skąpstwo i miłość do pieniądza, chwyciłem za przygody Sknerusa McKwacza - Mojego bohatera dzieciństwa. Teraz wygląda to trochę niezdrowo, hah.  

Po przeczytaniu pierwszego tomu przybyłem po drugi, a potem trzeci i czwarty, by chwilę potem znowu przeczytać pierwszy i znowu trzeci. Tak, czytałem je parę razy, ale czemu się dziwić, dzieciaki często oglądają jedną bajkę w kółko, więc czemu ja miałbym nie móc czytać danego tomu przez całą wieczność? 

W pewnym momencie komiksy o Sknerusie się wyczerpały i gdy miałem już wychodzić z spuszczoną głową, Pani bibliotekarka zaproponowała coś ,,ambitniejszego". Nie pamiętam już tytułu ani treści, szkoda. 

Przez moje dłonie w okresie szkoły podstawowej przebiegło potem parę lektur i nieobowiązkowych powieści, z czego najbardziej naznaczyła się seria ,,Kroniki Imaginarium Geographica'', którą wypożyczyłem z miejskiej biblioteki poznanej dzięki mamie. Mamo - dziękuję. 

To chyba za sprawą tych ksiażek dowiedziałem się, że słowa pisane wcale nie gryzą i że nie kończą się na rudych warkoczach Ani z Zielonego Wzgórza. Niestety, nigdy nie było mi dane skończyć przygody w tym uniwersum, gdyż biblioteka oferowała tylko parę pierwszych tomów. Moim skrytym marzeniem jest upolowanie gdzieś wszystkich części, co jednak wcale nie należy do rzeczy prostych, bowiem kupienie ich w księgarni to już sprawa podpisująca się pod fantastykę

Kolejnym dużym krokiem w stronę świata literatury było poznanie pewnej Julii, z którą w przyszłości ,,planuję połączyć biblioteczki". To ona zaraziła mnie kupowaniem książek, przez co zacząłem formować własną biblioteczkę. 

Ostatnim znanym mi posunięciem w stronę krainy swetrów i herbaty było założenie tego bloga. 

Może droga do tego miejsca nie wydaje się długa, nie jest pełna wybuchów i zwrotów akcji, ale ja sam wiem, że mimo braku epickości stanowi epicką część mojego życia. 

Mam nadzieję, że nie uciekliście jak wcześniej wspomniany kot. Dziękuję za uwagę, dziękuję za możność bycia tutaj.

A jak Wy rozpoczęliście swoją podróż?